Takim sobie nie zbiegiem okoliczności, poddaję się lekturze powstałej specjalnie do wywalenia na zewnątrz.
Większa część jest narzekająca, utyskująca, poszukująca odpowiedzi na proste pytania, wreszcie czekająca na dobre słowo odbiorcy.
Niewiele jest tekstów — par excellence — dostrzegających człowieka, dającego swoim istnieniem, dowód empatycznej formy życia.
Wdzięczność, nie istnieje w tekstach, bądź jest wstydliwie ukrywana.
Tak bardzo boimy się krzywdy, ośmieszenia, odtrącenia, że wolimy nie podnosić w komentarzach tych bardzo cennych i jedynych w swoim rodzaju wartości.
Osobiście, jestem wdzięczny za to, że żyję, mogę poznawać ludzi, doświadczać i mieć przywilej ofiarowania tego, co mogę.
Przyjemnie jest otrzymać coś, co daje zadowolenie, satysfakcję i radość.
Pamiętajmy także o tym, iż jeśli okazujemy niezadowolenie, złość czy nienawiść, tym bardziej zasilamy i podtrzymujemy swoją energią układ, w którym nie chcielibyśmy się znaleźć.
Odwracając wartości, otrzymujemy odpowiedni wynik.
Dlaczego się tak dzieje?
Zaciekle broniąc swojego status quo — oddalamy się od swojego jądra.
Nie wiem, czy zauważyliście, świadomie pominąłem słowo 'miłość’, często nadużywane w tekstach wierszy.
Możecie się oburzać na to, co napisałem.
Taki jest mój punkt widzenia a obiektywny w kwestii narzekań i empatii.
MiWi
